Yaşamak, etrafımızdaki şeylerin şuuruna erdikçe bir dua olur.
Sarılmışım; dolunaya, güneşe, gündüze, geceye. İnanmışım yazların geri döneceğine. Sen de inan, sevgiyle inan; mutlu bir yaz akşamında karşılaşacağımıza. Sarılacağımıza. Sevginin bizi koruyacağına.
Halbuki insan, insanla yaşar. Onu görür, onu arar, onda ve onunla kendisini bulur...
İnsanın kalbinde ümidin ağacını kesmeğe hiç kimsenin hakkı yoktur. Ölüm bile bunu yapamaz.
Ahmet Hamdi Tanpınar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder