Saygı // Richard Sennett

 Saygı, Richard Sennett

Bir aşık hayal edelim şöyle desin: "Benim için endişelenme ben

kendi kendime bakabilirim, hiçbir zaman sana yük olmam." Böyle

bir aşığa kapıyı göstermeliyiz; zira bu hiçbir şeye ihtiyaç duymayan

yaratık, bizim kendi ihtiyaçlarımızı da asla ciddiye almaz.

Yüce kişi, tüm insanları sevebilir çünkü her insan yalnızca bir vesiledir -bunlar düşman ve günahkâr bile olsa- sadece sevgi için vesilelerdir. Bir komşu sevgisinde aslında sevilen komşu değil. sevginin kendisidir. Buradaki can alı­cı ifade diğerlerinin "sadece vesile" olmasıdır. Yardımseverlik sizi tanımaktan ziyade sevgiyi tanımakla ilgili bir şeydir.

Çoğu açlıklar gibi, saygı kıtlığı da insan yapımıdır.

Eşitsizliği eleştirmek ve eşitliği arzulamak bazen düşünüldüğü gibi ,

kişilik ve zeka olarak insanların eşit olduğuna dair romantik hayallere dalmak değildir. Doğuştan gelen özel kabiliyetler önemli ölçüde farklı olmasına rağmen, onların kaynağı olarak bireysel farklılıkları değil [toplumsal] örgütlenmedeki farklılıkları görüp bu tip eşitsizlikleri sona erdirmeyi amaçlamanın uygar bir toplumun işareti olduğunu kabul etmektir.

Eğer bir insa­na kendimizin bir yansımasıymış gibi davranırsak, onun kendi va­roluşunun gerçekliğini inkar etmiş oluruz; kişi karşısındakinin baş­ka biri olduğuna dair temel gerçeğe saygı duymalıdır. Buradan çı­kacak ders şudur: Karşımızdakilere saygı duyuyorsak kendimizin onlarda projeksiyonunu yapmayalım.

Rasyonel olarak kendi için muhakeme yapmak kişiyi yetişkin kılacaktır.

Genellikle bir yolculuk yapmayanların, yapanları anlaması çok daha uzun sürer.