Tuhaf bir serüvendir bu hayat.
Şimdi dönüp geriye doğru bir bakıyorum; bir şey aradığımdan değil, anımsamalar bazen güzel diye... Ben hayatım boyunca arkama bakmadım. En güzel yıllarım, belki de henüz yaşanmadı. Yirmili yaşlarda yere bakarak yürürdüm. Otuzlarımda ileri doğru bakmaya başladım. Kırklı yaşlarımda, belki olgunluk belirtisidir, gözlerim daha uzaklardaydı. Şimdi ellili yaşlarımın ortalarındayım; gözlerim daima ufukta. Sanırım tüm insanlar böyle şeyler yapar... Belli bir yaştan sonra (şimdide) durup geriye doğru baktığımda, geçmişte yaşanan her ne olursa olsun (zihnimizin bize söyleyebileceği yalanlar da hesaba katılırsa), büyüleyici bir hayatın içinden gelip geçtim. Zaman zaman geçmişimiz harikuladeymiş gibi hissederiz. Bunca deneyimden sonra, beni zihnen yanıltabilecek, aldatabilecek, tuzağa düşürecek akıl oyunlarına izin vermek istemiyorum; beynimin frenlerine basmalıyım... Geçmişin ve geleceğin ortasındaki ben, şimdi durup hayatıma, başıma gelen her şeye, bütün olup bitenlere bakıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder