Şimdi anlıyorum. Ben bir ayrık otu falan değilim. Ben, rüzgarın nereye savurursa oraya düşen, düştüğü yerde filizlenmeye çabalayan bir tohumum. Toprak seçmiyorum, iklim seçmiyorum, şart koşmuyorum. Amacım, bulunduğum yeri istila etmek değil; güzelleştirmek, çiçekler ekmek ve her canlıyla paylaşmak. Sadece, mümkün olduğunca çok toprağın, suyun, güneşin tadına varabilmek.
Bu yüzden okuyorum.
Bu yüzden yazıyorum.
Bu yüzden gökyüzü yorgan, yer yüzü döşek benim için.
Bu, bir huzursuzluk değil, bir sevinç nidası. Bir eksiklik değil, bir bolluk.
Bu açlık, benim en büyük lüksüm.
Ve sen, ey yazma eylemi, bu lüksü taçlandırdığın için var olan kutsal bir ayinsin.
Sevgi ile.
Mahmut Fakhani
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder