sekizinci mevsim
ben, toprağın unuttuğu bir cümleydim.
köklerim, yeraltında birbirine dua etmişti.
zaman, gözlerimde kararan bir boşluktu,
beni bana göstermezdi.
bir kuş düşmüştü içime,
kanat sesinden karanlık çoğalmıştı.
rüzgâr, bedenimin en sessiz yerine
bir çocuk bırakmıştı
adı belirsizlikti, nefesi cam buğusuydu.
ben doğmamıştım;
sadece bir unutuluşun kenarında oyalanmıştım.
sekizinci mevsim,
her şeyin kabuğunun çatladığı,
içinden ışık değil,
bir yalnızlığın sızdığı zamandı...
Şükrü Demircan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder