Jiddu Krishnamurti // Farkındalığın Işığı

 “Bir öğretmen öğrencileriyle her sabah iyilik, güzellik ve sev­ginin doğası üzerine konuşuyordu. Bir sabah, tam konuşmasına başlarken, pencere pervazına bir kuş kondu. Bir süre şakıdı ve uçtu. Öğretmen öğrencilerine şöyle dedi: "Bu sabahki konuşma sona erdi."

“Özgürlük, adalet ve iyilik; bu üç şey, insanlığın uygarlık ta­rihi boyunca peşinden koştuğu ama çözümünü bulamadığı üç soru -özellikle adalet. Ama bu dünyada adalet yok. Kimi zeki ki­mi değil; kimi güçlü kimi değil; kimi dünyayı dolaşarak önemli insanlarla tanışıyor, kimi küçük bir kasabanın küçük bir odasın­da ömür boyu çalışıyor. Adalet nerede? Dış aktivitelerde mi? Ki­mi başbakan, kimi uluslararası bir şirketin başı oluyor, kimi ömür boyu bir işçi olarak kalıyor. Dünyadaki dışsal eşitlik çaba­ları adaleti getirebilecek mi? Yoksa adalet bunlardan başka bir yerde mi?

Adalet bütün olmak, entegre olmak, parçalanmamış olmak, onurlu olmak anlamına gelir. Bu da ancak kıyaslamanın olmadı­ğı yerde mümkündür. Ama daima kıyaslıyoruz. Daha iyi ev, da­ha iyi araba, daha iyi konum, daha fazla güç vb. Kıyas, bir öl­çüm. Ölçümün olduğu yerde adalet olamaz. Taklidin, biçimcili­ğin olduğu yerde, çoğunluğun doğru düşündüğü varsayılan yer­de adalet olamaz.”