Belirli bir hayat tarzım var, belirli bir şekilde düşünüyorum, belirli inançlarım ve dogmalarım var ve bu varoluş kalıplarının bozulmasını istemiyorum çünkü köklerim onlarda. Bozulma bir "bilmeme" hali yarattığı ve bundan hoşlanmadığım için o kalıpların altüst olmalarını istemiyorum. Bildiğim ve inandığım her şeyden koparılırsam, gideceğim yerdeki durumdan makul derecede emin olmak isterim. Bu yüzden beyindeki hücreler bir şablon yaratmışlar ve güvensiz olabilecek başka bir şablon yaratmayı reddediyorlar. Kesinlikten belirsizliğe doğru olan harekete ben korku diyorum.
Ağaçları, günbatımını, kuşları, yaprağın düşüşünü sevseydiniz, gözyaşları döken insanlardan, yoksullardan haberdar olsaydınız ve sahiden içtenlikle sevseydiniz yine ölümden korkar mıydınız?
Yaşamda, duyarlı olan insanlar duyarsız olanlardan çok daha fazla acı çekebilir; fakat bu acıyı anlar ve ötesine geçebilirlerse olağanüstü şeyler keşfederler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder