Herkesten hem nefret edip hem sevebildiğime göre, kendimden de nefret ediyorum ve aynı zamanda seviyorum. Başkalarını ve kendini sınırsızca seven bir Tanrı müsveddesi değil midir? Yakın bir dostum telefonu kapatırken, seni hiç sevmiyorum, bir daha görüşmeyelim diye kapatıyor. Sempatik.
İnsan olmak ikiyüzlü olmak demektir, bununla yüzleşmeliyiz, bencil olmak ve özgeci olmak ancak bu dünya aşırı bencil ve aşırı özgeci olmaya güdümlediği için mutsuzum. Demek ki mutsuzluğumun temelinde sakınamadığım aşırılık var. İsraf (haddini aşma) dünyası. İnsanlar candy crush oyununda onbininci leveldeler, bu, oyunun zevkiyle açıklanamaz, muhtemelen kendinden kurtulma ihtiyacı ve ister istemez bu da aşırılıkla sonuçlanıyor.
Tamamen yalnız, bir yere gidilebilir, seni tehdit eden bir çift gözle karşılaşabileceğin bir ayna da olmamalı, durgun bir su birikintisi bile olmamalı.
Başkalarının yargıları da kendi yargılarım da çok canımı sıkıyor.
İnsan korkunç zor ya da korkunç kolay olabilir. Bu kadar korkunç bir yaratık mıyız? Değiliz herhalde.
Yaşam, hiçliğe varman gereken ama varamadığın bir seyahattir, neyse ki sonunda ölüm var.
Boyuta ve açıya göre anlam değişiyor olabilir.
Çelişkiler ancak sessizlik içinde çözülür. Bu yüzden meditasyon önerilir.
En güzeli de bu: Sonuç yok. Bir ağaçtan neden arkadaş olmasın?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder