Yaşamıma ve onun gizli rengine baktığımda içimde gözyaşı titreşimi gibi bir şey oluşuyor.
Şu gökyüzü gibi. Aynı anda hem yağmurlu, hem güneşli, hem öğle üzeri, hem gece yarısı.
Önceleri mutlu olmak, yapılması gerekeni yapmak, sözgelimi, hoşuma gidecek bir ülkeye yerleşmek istiyordum. Ama duygulara öncelik tanıma hep yanlıştır. Öyleyse bize en kolay geldiği biçimde yaşamak gerekir -kendini zorlamadan.
Yeterli gücüm ve sabrım olsaydı yaşamın hangi aşamasına kadar varırdım iyi biliyorum. Yaşamımı bir deney haline getirmezdim. Kendim, yaşamın bir deneyi olurdum... Evet! hangi tutku bütün gücüyle beni doldururdu, biliyorum. Önceleri çok gençtim. Çevreye uyardım. Bugün nasıl davranacağımı, sevmeyi, acı çekmeyi anladım, gerçekte yaşamak budur.
Mutlu Ölüm
Albert Camus
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder