YOL
Bir güle bakarak kapanıyorum içime
Yarın uzak bir dün
Gölgesi boynuna asılı bir adama dönüşüyorum
Gözlerimi istiyorum
Geçmişte bıraktıklarımdan...
Bir yaşam kurmaya yeminli bir kadındım oysa
Yola düşmeden önce.
Kolu kırık bir martının
Caddelerde dolaştığını gördüğümden beri
Siyah inciler taşıyorum
Saçak altında hayatımın
Kör bir baykuş oluyorum gecede
İçimdeki yalnızlıktan
Küçücük deltalara akıyorum
Biliyorum sığmayacağım gövdeme yine
Biliyorum iç sıkıntılarına gebedir her yeni gün
Umudun kölesi olmuş herhangi biriyim işte.
Oysa ıssızlığı tatmasaydım
Bilebilir mıydım kuytusunda yaşamayı
Bir tan kızıllığının?
Şüphesiz
Sınayan bir şey var her adımda
Ölümün içinde dirim mi
Yoksa dirimin içinde ölüm mü?
Ya da bir kayanın kanaması mı sonsuzca?
Eylem Hatice Bayar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder