derin yaralar geçmişte kaldı, onun yarası yüzeyde ama tüm bedeni kaplamış, içiboşalmış sanki, vurunca iyi ses çıkartıyor, sürekli koştuğu için hız tüm yaşamını unutturacak ona.. gerçekten de artık tiksiniyor muyuz kendimizden.. hıza teslim olup unutmak mı istiyor yaşadığını, varolmanın dayanılmaz hafifliğiyle; o kadar trajik bir yerde miyiz, yavaşlayamaz mıyız, duramaz mıyız, geri çekilip şöyle bir kendimize bakamaz mıyız, dipnota yazılmış: insan bin yaşında olsa bile kendine katabileceği bir sevgi bulabilir..
bir geçiş dönemi değil mi? bir dil buluntusu sise dönüyor ve sisin içinde yeni bir dil buluntusuna doğru, önce süründük, sonra emeklemeye başladık, sonra sarmaşık gibi sarılmaya başladık, odağa alınan doğa ve dua hepimizin dilinde..
köydeydim, bir ısırgan otuna sarılmış bir sarmaşık, insan bir ısırgan otuna dönse, haksız değildir, dalamak ister zehirleriyle insanı ama sevdiği bunu bilmesine rağmen sarılsa ona bir sarmaşık gibi, ona batmaz zehirli dikenleri.. dikkatli olmaya çağırır insanı, yeşile karşı.. dikkatlidir kendisi, şu harikulade mavi gezegenimize, evimize, sarıp sarmalayan kırmızıya karşı.. kibiri bırakıp sümüklü böcekleri okusak ve bir ot kadar olabilsek keşke..
ke
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder